Over land en in de lucht

11 oktober 2022 - Swakopmund, Namibië

Hoogste tijd voor een laatste update van onze belevenissen. Woensdag vertrokken we uit Maun, na twee heerlijke dagen in de rondaveltjes bij de B&B van Rene en Marije. Omdat iedereen die hier overnacht gezellig samen aan één tafel ontbijt of dineert,  hadden we  weer veel interessante ontmoetingen en na afloop gesprekken rond het vuur. Wat een leuke plek is dit toch! We werden net zo hartelijk uitgezwaaid als we werden begroet en moesten toch vooral beloven snel weer terug te komen.

De volgende dagen stonden in het teken van lange autoritten, omdat we nu vanuit het noorden van Botswana weer af moesten zakken naar Windhoek en vandaar nog verder naar het zuiden, voor onze tocht naar de rode duinen in de Namib woestijn. Maar eerst dus die afstand overbruggen via lange, rechte, maar gelukkig wel geasfalteerde wegen.  De eerste stop vanuit Maun was Ghantsi, en omdat dit het werkterrein van onze zending is, lieten we de route helemaal aan Gé over die hier heel vaak op werkbezoek is geweest o.a. bij het vertaalproject. We bezochten wel de locatie, maar omdat we natuurlijk niet officieel op bezoek kwamen, bleef het bij sightseeing, en dat was ook prima. Voor het avondeten wist Gé een schitterend tentje vlak buiten Ghantsi, dus daar wilden we wel naar toe. De weg erheen bleek alleen zo vreselijk slecht te zijn dat we volkomen door elkaar gehusseld aankwamen. Er was ook een groep Amerikaanse toeristen aangeland die hier zouden overnachten. Het was duidelijk te merken dat deze mensen niet echt gecharmeerd waren van het bushleven. Het regende klachten over niet werkende airco’s en oh help, er was geen water en ze waren toch allemaal heel erg warm en vies. We vermaakten ons prima en hoewel we bijna een uur op het eten moesten wachten was dat het dik en dwars waard. De rit terug over het nog steeds zeer slechte weggetje, maar dan in het donker,  lieten we over aan Hans die hiermee meteen zijn eerste echte off-road ervaring kon bijschrijven.

De dag erna ging de reis verder naar Windhoek, dus moesten we Botswana verlaten en kwamen we weer terug in Namibië. Mochten we het weggetje van gisteravond al slecht vinden, het was niets vergeleken bij wat we aantroffen bij de grens. De weg was volkomen kapotgereden, en het was een hele uitdaging om via de minst diepe kuilen bij de grensgebouw te komen. Gelukkig verliepen de grensprocedures heel voorspoedig en konden we al snel door voor het laatste stuk naar Windhoek. We sliepen weer in de tenten en vermaakten ons prima in de beergarden 😊. Omdat we de komende dagen in de woestijn zouden zijn, in huisjes waar we voor ons eigen natje en droogje moesten zorgen, deden we ook nog even boodschappen om onze voorraden aan te vullen.

Zaterdag vertrokken we in alle vroegte uit Windhoek om de lange reis naar de woestijn te maken. Nu is die reis in kilometers niet zo heel lang, maar omdat het asfalt na de eerste 100 km ophoudt, doe je er wel lang over. Gelukkig valt er onderweg wel veel te kijken en zijn Hans en Martha meesters in het vinden van mooie uitzichten en zelfs wild, dat hier gewoon vrij rondloopt. Zo kwamen we een groepje kudus tegen die vanuit stilstand moeiteloos over een hek sprongen. Wauw, wat een prachtig gezicht was dat. Onze telefoons kraken zo’n beetje onder de hoeveelheid foto’s die er dagelijks gemaakt worden. Het wordt nog een heel karwei om daar straks een keuze uit te maken.

Een hele leuke onderbreking van de lange reis is het dorpje Solitair. Nou ja, dorpje – het bestaat uit een benzinestation, een winkeltje, garage en…. een bakkerij waar je werkelijk het lekkerste appelgebak ooit kunt krijgen. Vers uit de oven, een dikke dot slagroom er op en een lekkere bak koffie erbij, dat is nog eens een oase midden in de woestijn.

Aan het begin van de middag kwamen we aan in Sesriem waar we twee huisjes hadden geboekt. Wat was het hier prachtig. Vanaf het terras konden we de  zonsopgang en ondergang beleven en dat is in dit weidse landschap zonder verdere “lichtvervuiling” een unieke belevenis waar we intens van genoten. Ook de maan deed ’s avonds gezellig mee, wauw.

Zondag was het tijd voor de nummer 1 op de bucketlist van Hans, een ballonvaart boven de rode duinen. Nu was de receptioniste bij het park zeer bezorgd of het allemaal wel door zou gaan omdat het nogal waaide.  Gelukkig was men bij het activiteiten centrum dat de ballonvaarten organiseert meer optimistisch. Zonder tegenbericht konden we ons om 05.20 melden bij de vertrekplaats zo'n 20 kilometer buiten ons kamp. Vroeg op dus. Het was een drukke boel, er gingen maar liefst 3 ballonnen de lucht in met elk 16 mensen aan boord. Iedereen werd helemaal meegenomen in de voorbereidingen voor het vertrek en zo konden Hans en Martha van begin tot eind genieten van hun tocht. Het was een adembenemende ervaring waar ze enorm van hebben genoten. De stilte boven de duinen, de prachtige zonsopkomst, het schitterende uitzicht – het was overweldigend. De ballonnen landden midden in de woestijn en daar stonden tafels gedekt met witte tafelkleden en kreeg iedereen een uitgebreid ontbijt met de meest heerlijke dingen en vloeide de champagne overvloedig. Wat een bizarre ervaring zo in the middle of nowhere.  De rest van de dag hebben we maar lekker vrijgehouden om alles een beetje te kunnen laten zakken.

Maandag trokken we met de auto het park in om de rode duinen vanaf de grond te bekijken. Ook dat was weer een hele overweldigende ervaring. We ploeterden door het rode zand, brachten een bezoek aan de Hiddenvallei, de Deadvallei en de Sossusvallei en Hans en Martha hadden aan het eind van de middag nog puf over om Duin 45 te beklimmen, en dat bij een temperatuur van zo'n 40 graden,  chapeau!

We naderen nu het eind van de reis. Vandaag namen we afscheid van de woestijn en reden we meer dan 250 kilometer over soms wel erg hobbelige grondpaden terug naar de bewoonde wereld. Dat je op die onverharde wegen nooit je aandacht kunt laten verslappen bleek toen we op een gegeven moment een grote toeristenbus langs de kant van de weg aantroffen die van de weg was gegleden en muurvast zat in het dikke zand. Ai…. Met man en macht was men bezig het grote ding weer uit te graven, maar of dat snel gelukt is zullen we wel nooit te weten komen. Martha en ik waren maar weer eens heel dankbaar voor onze kundige chauffeurs, die ons zonder ongelukken op de plaats van bestemming brachten. We slapen vannacht in Swakopmund, aan de kust dus, en dat is ook meteen goed te merken in de temperatuur. Het is hier “maar” 26 graden 🤔.

Morgen gaan we weer naar Windhoek, nog 1 nachtje in de tenten en nog 1 keer eten in Joe’s Beerhouse en dan zit het er op. Dank jullie wel voor het meereizen, dat was erg gezellig!

Foto’s

4 Reacties

  1. Maddie:
    11 oktober 2022
    Wat gaat het snel voorbij hè? Maar jullie hebben een prachtige reis mogen beleven. En wij een beetje mét jullie!
  2. Connie:
    11 oktober 2022
    Heerlijk weer om te lezen, er komen ook veel voor ons bekende plaatsen langs, Sweet memories voor ons. Geniet nog even van jullie laatste dagen! Dank voor het “ meereizen”.
  3. Henk Drayer:
    12 oktober 2022
    Solitair, daar is een boeiend boek over geschreven. Due beschrijving was goed. Van jullie 'minstens' zo goed.
  4. Carolien:
    13 oktober 2022
    Wat hebben jullie een fantastische reis gehad en wat leuk om dit een beetje mee te beleven. Fijn dat alles is goed gegaan en een goede reis naar Nederland 😘