Verwarrende valuta & African wellness

’s Nachts wakker worden omdat er een olifant al grommelend langs je huisje loopt en ’s ochtends met een kopje koffie in je hand de giraffes voorbij zien komen, het hoort allemaal bij het verblijf hier in Senyatti. Eigenlijk zou je denken dat we dan helemaal de deur niet meer uit hoeven, maar niets is minder waar. Deze plek is vlakbij de grensovergang met Zimbabwe en daar gingen we heen om de nummer 1 op Martha’s bucketlist te gaan bezoeken: de Victoria Watervallen. Omdat het een heel gedoe is om Zimbabwe op eigen gelegenheid binnen te komen gingen we met een busje van het safaripark, en vertrokken we in alle vroegte, samen met nog twee andere stellen.  We hadden ons goed ingelezen in alle dingen waaraan we moesten voldoen bij de grens en zo wisten we dat er een visum gekocht moest worden en dat we dan cash moesten betalen aan de grens. We hadden de keuze uit diverse valuta: US dollar, Euro, Zimdollar, Pula – het kon allemaal. We hadden even geld geteld en waren tot de conclusie gekomen dat we voldoende Euro’s bij ons hadden, dus dat was gemakkelijk. We besloten een dubbel visum te kopen waarmee we ook de grens naar Zambia konden oversteken zodat ook van die kant de watervallen konden bekijken. Bij de Zimbabwaanse grens aangekomen bleek echter dat we alles konden betalen in welke valuta dan ook, maar een dubbel visum was alleen beschikbaar in Botswaanse Pula. Tja, die hadden we niet in die hoeveelheid en ook onze medereizigers hadden zoveel cash niet beschikbaar. Dus moest onze chauffeur weer terug naar Botswana, met een afvaardiging van beide stellen,  om daar het geld uit de flappentap te halen en kon de rest van het gezelschap plaatsnemen op een bankje om te wachten. Wat een gedoe! Maar goed, uiteindelijk kwam het allemaal weer goed en hoefden we gelukkig niet helemaal achteraan te sluiten toen de mannen weer terug waren met het geld.

Hoewel we gehoord hadden dat het water erg laag was en de watervallen dus  niet vol zouden zijn, was het desalniettemin een spectaculair gezicht om de enorme hoeveelheid water naar beneden te zien komen. Het was dik genieten! We liepen tegen de middag over de brug naar de andere kant en ook daar was het fantastisch! Vele stempels in ons paspoort later kwamen we weer terug in Botswana waar we nog even heerlijk konden nagenieten van deze bijzondere dag.

Martha kan soms geen worden vinden om uiting te geven aan haar verwondering over alles wat we hier zien en meemaken, dus meestal is het “oh” of “ah” – maar daar kwam de volgende dag nog een woordje bij, nl. “oei”. We gingen met een bootje de Chobe rivier op om in het wildpark de dieren vanaf de rivier te bekijken. We hadden al een paar keer gemerkt dat onze kapitein de motor uitzette als hij uitleg wilde geven over een bepaald dier. Soms duurde het dan wel even voordat hij de boel weer aan  de praat kreeg. Maar toen we bij een grazende olifant stonden en het beest wel heel dicht bij Hans en Martha (die voorin zaten) kwam, weigerde de motor alle dienst. OEI!!! Zonnig verklaarde de kapitein dat we ons vooral geen zorgen moesten maken, maar we slaakten allemaal een zucht van opluchting toen hij de motor eindelijk weer aan de praat kreeg.

De volgende dag gingen we met Jimmy op stap die ons met een safaritruck het park in bracht. Jimmy waarschuwde ons al dat de wegen in het park erg slecht waren en dat we goed op onze spullen moesten letten tijdens de “bumpy ride”. Toen we op een gegeven moment in een wel heel roerig stuk terechtkwamen zei Jimmy dat dit nu een echte African massage was. Nou, dat hebben we geweten! We werden van hot naar her heen en weer geslingerd. Maar het was het allemaal waard: we zagen onder andere twee luipaarden (waarmee we nu echt de big five hebben gezien deze reis) en  kwamen terecht in een groep van 17 leeuwen die zich aan het voorbereiden waren op de avondmaaltijd. De drie buffels die het hoofdmenu vormden waren nog heerlijk onbewust hiervan aan het grazen een stukje verderop. De leeuwen hadden echter geen haast en hoewel Jimmy het tot het uiterste wist te rekken, moesten we helaas terug naar het hek om voor sluitingstijd uit het park te zijn. Dachten we dat we al redelijk op z’n Afrikaans gemasseerd waren, het was niets vergeleken bij wat ons nu ten deel viel. Jimmy deed het gas er op en we vlogen werkelijk door de bush. Een achtbaan was er niets bij. Het duurde bij terugkomst nog wel even voordat al onze ingewanden weer op de juiste plek lagen en we met een wijntje bij een vuurtje de dag in alle rust even konden nabespreken.

Maandag vertrokken we uit Senyatti op weg naar onze volgende bestemming en hoe we daar met een hele andere vorm van African wellness  te maken kregen komt in de volgende blog.