Grenzen overschrijden

Het is tijd voor weer een update van onze belevenissen hier in dit mooie land. De volgende stop na N'Kwasi was Popa Falls, een park ook weer  gelegen aan de Okavango rivier.  Hier was het meteen weer duidelijk dat het toerisme, waar de parken  het uiteraard van moeten hebben, nog maar mondjesmaat op gang is gekomen na Covid. We werden bij de receptie met onze naam begroet want we waren die dag de enige gasten die ze verwachtten. Dat er tijdens Covid personeel was ontslagen en er geen geld was voor onderhoud, bleek ook heel duidelijk. De enige jongeman die verantwoordelijk was voor de tuin, het zwembad, het onderhoud van de huisjes en het algemeen runnen van de tent, werkte zich van vroeg tot laat een slag in de rondte. We zagen hem regelmatig voorbij rennen, en voelden ons bijna schuldig dat ook wij de nodige klachten hadden, zoals bijvoorbeeld een lekkende airco waardoor Hans en Martha ’s nachts wakker werden in een kletsnat bed. Maar goed, hij bleef lachen en uiteraard kwam alles op z’n Afrikaans weer goed. Toen we ’s middags even in het zwembad wilden afkoelen en dat bad helemaal vol bladeren aangetroffen, besloot Hans dat hij wel even een handje kon helpen en maakte vakkundig de boel weer schoon. Wat een held die man!

Omdat we hier niet echt zelf kunnen rijden en varen op de rivier natuurlijk ook geen optie is , zijn we afhankelijk van de tours die worden aangeboden en dat leverde weer interessante ontmoetingen op. Zo gingen we op pad met Kobus, een grote zwarte meneer die ons met een flinke gang over de grondpaden van het wildpark voerde, en heel veel wist over de dieren. Bij elk dier kregen we gewicht, maximum leeftijd, duur van de zwangerschap etc. te horen. Hij bracht ons zo dicht mogelijk bij het wild en dat ging soms dwars door de bush of door de droge rivierbedding. Het was een heerlijk avontuur waar we lichtelijk door elkaar gehusseld van terugkwamen.

De volgende dag gingen we op pad met een andere gids,  Claus geheten, ditmaal in een bootje de rivier op om naar de watervallen te gaan. Wat een prachtige tocht was dat, vooral omdat Claus veel wist over de vogels in dit gebied en die ook feilloos wist te vinden. Tegen zonsondergang waren we bij de watervallen, waar we even uit de boot mochten om alles van heel dichtbij te kunnen zien. De watervallen met de ondergaande zon op de achtergrond, het was werkelijk adembenemend mooi.

Vrijdag maakten we de lange tocht door de Caprivistrip richting Botswana. Het ging werkelijk heel voorspoedig en al tegen de middag kwamen we bij de grens. We voldeden geduldig aan alle verplichtingen,  waarbij vooral opviel dat er bij de Botswaanse grenspost  weliswaar zichtbaar nog allerlei covid  maatregelen waren, zoals poortjes, gezondheidschecks, mondkapjesplicht etc. maar dat we overal vrolijk weggewuifd werden. Later hoorden we dat de dag ervoor alle maatregelen waren afgeschaft. Boffen wij even!  Wat wel moest gebeuren was dat we onze autobanden en al onze schoenen door een chemisch badje moesten halen ter voorkoming van mond en klauwzeer.

Na alle plichtplegingen en vele stempels later reden we Botswana binnen.  Onze volgende bestemming is Senyatti, een safaripark dat midden in de natuur ligt en waar het wild gewoon doorheen loopt. Gezeten voor ons huisje zien we de impala's, giraffes en olifanten gewoon voorbij lopen. Heel spannend werd het toen er een groep wilde honden langskwam die zich duidelijk in stelling brachten om een kudde impala’s aan te vallen. Toen ze eenmaal losgingen ontbrak bij deze film alleen de popcorn ☺.  

We bevinden ons nu op een drielandenpunt van Botswana, Zimbabwe en Namibië en hoe we in een paar uur tijd vele grenzen zijn overgestoken daarover vertellen we in een volgende blog.