Everything is allright!

Na een heerlijke nacht in de tenten op de stadscamping vertrokken we woensdagochtend uit Windhoek, richting het Etosha wildpark. We hebben een lekkere grote auto, 4x4, dus hoog op de wielen en dat is ook wel nodig want we zullen er heel wat kilometers in gaan afleggen en niet alleen over asfaltwegen. Zo vertrokken we, met de padkos (eten voor onderweg) onder handbereik van degenen die op de achterbank zitten. De eerste dik 400 kilometer van deze reis ging wel over asfalt en we schoten lekker op. Via dorpen met klinkende namen zoals Okahandja,  Otjiwarongo en Outjo, kwamen we al aan het begin van de middag in het park aan. Na alle plichtplegingen van het registreren, betalen van permits en sleutelgeld,  waarvoor we steeds weer bij een andere rij moesten aansluiten, kregen we de sleutels van onze onderkomens. Prima huisjes van alle gemakken voorzien.

Toen kon het grote genieten gaan beginnen. Nu is het park zo ingericht dat je eigenlijk de meeste dieren ziet als je gewoon bij een waterplaats gaat zitten en dan de beesten naar je toe laat komen. In dit kamp hadden ze het heel slim aangepakt: er was een waterplaats waar je gewoon naar toe kon lopen en plaats kon nemen op een soort tribune. Aangezien het geheel ook ’s avonds werd verlicht was dat een geweldige pleisterplaats voor de kampgasten. We werden bij aankomst al meteen getrakteerd op een groepje olifanten. Spectaculair! Ik hoef jullie niet uit te leggen dat dit plekje helemaal favoriet was, zeker bij Hans. We moesten hem bijna losweken van de tribune na twee dagen.

Toen we donderdagochtend wakker werden en even wilden douchen bleek het kamp zonder water te zitten. Bij navraag bleek de pomp kapot te zijn, maar geen probleem hoor het was vast “zo weer opgelost”.  We konden er niet mee zitten, we hadden voldoende drinkwater bij ons en scoorden in het restaurant nog heet water voor onze thermosflessen en we vertrokken voor een dagje wildkijken.  Het was overweldigend, we zagen zoveel moois dat we er stil van waren. Het blijft een voorrecht om als gast bij de dieren op bezoek te mogen zijn!

Toen we weer terugkwamen in het kamp bleek het waterprobleem nog steeds niet opgelost en we besloten bij het kampwinkeltje nog even een paar grote flessen drinkwater te kopen. Gé (onze minister van financiën) bood aan om dat even te doen en ik parkeerde de auto naast de winkel op een plaats voor safari auto's. We stonden er nog niet of een oude baas, gekleed in een overall van het park, kwam naar ons toegelopen. Oei, misschien mochten we hier wel niet staan! Ik opende met mijn liefste glimlach het raam, verwachtend dat ik gemaand zou worden om te vertrekken, maar niets was minder waar. Met een zonnige lach deelde de oude baas ons mee dat “everything was allright” (alles is goed). Het was weliswaar een beetje jammer dat de watervoorziening nog steeds niet functioneerde, maar hij was er van overtuigd dat het onderdeel van de pomp binnen nu en heel snel zou worden geleverd. En o ja, de vuilnisdienst had ook een probleem want de truck was stuk. Vandaar dat er overal overvolle clico’s stonden, maar ook dat zou spoedig opgelost worden. Dus: everything was allright!  Daarmee groette hij ons vriendelijk en vertrok weer. Toen Martha en ik uitgelachen waren hebben we besloten dit thema als rode draad door onze reis te laten lopen. We zijn in Afrika, en hoe dan ook, het is allemaal goed ☺☺

Eind van de middag hadden we weer water en hoe het met de vuilniswagen is afgelopen zullen we wel nooit weten, die stond de volgende dag nog steeds overvol kapot te zijn op de parkeerplaats.

We hebben het samen goed, al zijn er wel eens dingen waar de wenkbrauwen over gefronst worden. Zo heeft Martha last van het www syndroom hebben we vandaag ontdekt. Ze werd vanmorgen wakker en porde meteen Hans uit bed omdat ze meende dat er vlak voor hun slaapkamer gemsbokken rondliepen. Dat er takken boven de omheining uitstaken die op de horens van die bokken leken, daar kwam ze pas achter toen ze al naast haar bed stond. Hans benoemde dit gedrag als de Wilde Wildtuin Waanzin, overigens een vrij onschuldig syndroom waar hij als coach wel raad mee weet ☺. Dat Gé en ik ook de nodige wildtuin syndromen hebben wisten we al, maar ook nu kwamen die weer duidelijk naar voren. Als Gé met een enorme camera voor zijn snufferd in de auto zit is voor hem het leven perfect, terwijl je mij niet blijer kunt maken dan me het stuur van  de auto in handen te geven en me op de moeilijkste paden te laten hobbelen. Ach ja…..

We blijven nog een nachtje hier en vertrekken morgen naar het noorden, richting de grens met Angola. Daar hebben we geen Wi-Fi, dus ik heb geen idee wanneer het volgende stukje kan worden geplaatst . Dank voor de reacties, het is leuk dat jullie met ons meereizen!